Solidariteit voor iedereen?

Het doet wat met een mens, die Coronacrisis.  Het doet wat met de solidariteit en de verbondenheid tussen mensen.  Tussen gewone mensen die nu massaal kansen grijpen om mooie dingen te doen voor anderen: ze maken tekeningen, ze zingen, ze doen boodschappen, ze gaan naar de bakker en apotheker,...

Zoveel warmte doet deugd.  Het ziet er veelbelovend uit.  Ik durf weer hoopvol zijn over de SAMEN PLANNEN-droom: een wereld waarin er een plekje is voor iedereen.

En dan: BAM, back to reality.

Want er is ook een donkere keerzijde aan de maatregelen van de overheid om de crisis te bezweren.  En dan heb ik het niet alleen over de economische gevolgen, het verlies aan inkomsten van de horeca of de culturele sector, maar over het menselijk leed ten gevolge van deze halve lockdown.  Het menselijk leed van diegene die we, zelfs nu, nog altijd niet zien.

Tal van hulpverleningsorganisaties schrappen hun ambulante- en mobiele dienstverlening en bieden een online of telefonisch alternatief.  Mensen uit een voorziening krijgen de keuze: in de voorziening blijven zonder bezoek van familie en vrienden of gedurende 1 maand naar huis, zonder professionele ondersteuning. Kiezen is verliezen.

Eén van onze mensen ziet, voor een tweede keer, een dak boven zijn hoofd net door zijn vingers glippen: "...Wij volgen de opgelegde maatregelen: geen persoonlijk contact en dus ook geen verhuringen.  We hopen onze activiteiten zo snel mogelijk te hervatten en alsnog mensen te voorzien van een dak boven hun hoofd...".  Hij was er bijna, in april zou hij misschien al een thuis kunnen gehad hebben.  Kunnen gehad hebben, weeral.  Het is gelukkig geen verloren zaak, enkel uitstel.  De hoop staat even 'on hold'.

Twee keer een annulatie van een crisis-zorgoverleg: "... Wij mogen mensen enkel nog telefonisch verder helpen.  Huisbezoeken, vergaderingen, afspraken op kantoor moeten allemaal geannuleerd worden...".  Alle begrip, uiteraard!  Alles voor de veiligheid, de gezondheid en tegen de verdere verspreiding van het coronavirus. Maar toch doet het pijn.  Wetende dat mensen in crisis sowieso vaak al weken moeten wachten tot alle hulpverleners hun agenda's op elkaar afgestemd krijgen. Wetende dat ze vaak al heel lang op hun tandvlees zitten voor ze hulp vragen.

Mensen telefonisch verder helpen?  Veel van onze mensen geraken met de 15€ van hun prepaidkaart, ook in niet-corona tijden, niet veel verder dan: "... er zijn nog 2 wachtenden voor u...".  Hoe moet dat dan?

Ik wil niemand met de vinger wijzen, integendeel.  We doen allemaal ons best.  Maar toch nog dit: waarom krijgen gezonde burgers, die zich warm willen inzetten voor medemensen in nood, (terecht) een groot applaus en mogen gezonde professionele hulpverleners hun job niet meer doen?

Ik hoop dat deze golf van solidariteit mag uitgroeien tot een tsunami die zich blijvend laat voelen.  Ook bij diegene die we nu even lijken te vergeten.

Laat ons deze crisis ombuigen tot iets moois. 

Laat ons de maatschappij SAMEN WARM maken!